Өткен жолы 8-наурыз – біздің мейрамда әріптес қыздармен бас қосып, қыдырайық, мейрамды тойлайық деп ойладық. Кешкі сағат 10-дар шамасында әні-міні деп бас жиналып, бірнеше кафеге бардық. Орын жоқ Содан бір қыз осында бір гей клуб бар екенін, ол жақта біз сияқты қарапайым адамдар да жүретінін айтты. «Мүмкін сонда барармыз» деген ұсыныс тастады. Жарайды барсақ, барып, бір жағынан мәлімет жинап қайтайық деп бір ауыздан келістік. Бір жағы қызық боп тұр.
Гоголя көшесімен төмен түсіп, айтылған клбука келдік. Әрине, ол кубтың атын атап айтпай-ақ қояйын. Менің таң қалғаным біз сияқты клубка көп бара бермейтін адамдар оның клуб екенін ажырата алмайды. Себебі, көше қап-қараңғы, сыртында жарығы жарқырамаған бір есік тұр. Оның ішіне кірсең, подволға түсесің. Сол подвалда дікш-дікш билеп жатқан адамдар. Әдетте клуб десе, көз алдымызға жарқ-жұрқ еткен жарықтар, сыртында көзді арбайтын жазулармен безендіріліп аты жазылады клубтың. Кіріп-шығып жатқан адамдар. Абыр-сабыр күй. Жоқ, бұл клубта бәрі керсінше. Мүмкін «көгілдірлердің» клубы болған соң бәрі де жасырын жасалған түрі шығар, әйтеуір ерекше.